Chinees Schilderen wordt in het Chinees guóhuà 国画 genoemd, wat letterlijk “nationale schilderkunst” betekent. Dit benadrukt het verschil met de westerse schilderkunst. Een belangrijk kenmerk van de Chinese schilderkunst is dat het de nadruk legt op penseel- en inktvaardigheden en de nadruk op dynamiek en emotie in plaats van natuurlijke weergave.
In de Chinese schilderkunst worden ook kleuren gebruikt om het schilderij tot leven te brengen, maar kleur is bijna nooit een essentieel element, zoals in de westerse schilderkunst.
Door de eeuwen heen heeft Chinese schilderkunst veel veranderingen ondergaan in de schilderstijl. De twee belangrijke schilderstijlen in de Chinese schilderkunst zijn de vrije poëtische stijl in gewassen inkt en de nauwgezette Gongbi-stijl. De Chinese traditionele Gongbi-stijl is een herkenbare figuratieve schildering, maar het mist schaduw en perspectief, die je vaak bij de klassieke realistische westerse schilderkunst ziet.
De oorsprong van het schilderen in gewassen inkt is terug te voeren op Chinese kalligrafie. Dat was toen (vanaf de 7e eeuw in de Chinese Tangdynastie) onafhankelijke literatoren zich vermaakten door expressieve en abstracte inktschilderijen te maken met vaardige en kalligrafische inktpenseelvoering. Het schilderen in gewassen inkt was een van de belangrijkste kunstvormen beoefend door Chinese literatoren (hoge geletterde ambtenaren), ook wel literati-schilderkunst (Chinees: wénrén huà; 文人画) genoemd. Het belangrijkste gereedschap voor kalligrafie is zwarte gewassen inkt, een penseel en rijstpapier. Daarom staat in het Chinees de schildertechniek bekend als shuǐmòhuà (水墨畫). In het Japans als sumi-e of suibokuga (水墨画).
De belangrijkste literatoren waren degenen die de hoogste graad in het keizerlijke examensysteem behaalden en de hoge keizerlijke titel van jìnshì进士 hadden. Ze zijn zeer goed in schrijven en kalligraferen. De Chinese schilderkunst was toentertijd een hobby en een sociale “tool” van deze hoge geletterde literatoren. Beeldend schilderen is voor hen een hulpmiddel om hun emoties en verdriet te ventileren. Bovendien vulden ze de schilderijen vol met symbolen, waarvan er vele werden gebruikt om een controversieel gevoel of idee te verhullen en zo sociale of politieke vervolging te vermijden.
Literatoren zijn geen kunstenaars, maar ze hebben een rijke literaire verbeeldingskracht. Ze schreven de beeldimpressies in de penseelstreken van kalligrafie en recirculeerden deze opnieuw in de vorm van poëzie. Chinees schilderen is daarom een literaire kunst.